Yüce Veli Beyazid-i Bestami Hazretleri şöyle diyordu bir keresinde;“Bir dertli kul idim derman arayan… Kalbime bir süvari gibi indim. Bütün ellerimle Hakk’ın kapısını çaldım.
Bela eliyle çalmadıkça kapı açılmadı.
Bütün dillerle izin istedim, hüzün diliyle istemedikçe izin verilmedi.
Bütün ayaklarla O’na giden yolda yürüdüm, yokluk ayağıyla yürümedikçe dergâhına varamadım.
Denildi ki, Ey Beyazid! Nefsinde boş ol!... Hiç ol da gel!... Yıllarca gayret ettim…
Bir gün sükût edince baktım ve gördüm ki derdim, dermanım imiş.
Şimdi sen başlangıç istiyorsan; kalp süvarisi, beden piyadesi ol da yola çık…”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder