Selametle Yolcu...

Fani dünyada nerelerden geçmedik, nerelere uğramadık ki... Şimdi de bu sayfadan geçtiyse yolun, sana da selam dostum... Yolun açık, vardığın yer gün gibi aydın olsun..

14 Temmuz 2008 Pazartesi

Uyaksız Sevda.......



Sen gittin ya dilim yarım, uyaklarım kayıp

Gidişinle tükendi kelimeler

Kanayan düşlerimin içinden
Çekip çıkarıldı kimsesiz esir hisler

Candı, kandı.. ama hükmü yoktu
Çaresizlik tavında demini almıştı yarınlar

Adı olmayan bir sevda, çıkmaz sokak misali
Takılıp kaldı dikenlerine imkansızlığın

Yokluğun bıçak gibi keserken geceyi
Karanlık gülümsedi bir an
Ve ardında yeşerdi cansız seviler..
Sözler uyumsuzluğunu kusarken gecenin koynuna
Sahipsiz uyaksız sevdaya dair tüm kelimeler

Kimliksiz bir duygunun esaretinde bedeni olmayan ruhlar,
Ruhsuz bedenlere inat,
Canhıraş bir çabayla tutunmakta bugüne.
Dünden bugüne..
Dünün gölgesinde yaşarken bugünü
Ama sevdasız ama yarınsız
Keşke’lerin kaygısı çöreklenmiş yorgun bedenlere

Özgürlüğü takıp bir kuşun kanatlarına
Yarınlardan uzanmak vardı sevgili sana
Hiçbir şeyi umursamadan
Dikenli tellere rağmen.
Kanayan ellerimize, yüreğimize
Birbirine hasret bedenlerimize
İmkansızlığa rağmen..
Bana rağmen..
Sana rağmen..

Sınırlar yok etmeden bizi..
Tek bir kez.
Son kez.
Dokunsan yüreğime..
Ve ben o an ölsem
Gece gözlerinin derinliğinde...
Tek bir kez ve son kez...



Sema Şener

3 yorum:

Adsız dedi ki...

uyaksız sevda... o sevda da sınırlar yok olmadan, kalbine dokunursun... sonra ölsem yazıyor ama o hiç ölür mü! can bulur, hayat bulur, hayata yeniden bağlanır, ölmek istemez. ister mi hiç. tüm imkansızlıklara rağmen ben o yüreğe dokunsam ölmesine izin verirmiyim hiç. uyaksız sevdada en fazla iki yürek birden ölür yada "galiba öldük" dersin. "burası neresi peki? cennet." her halükarda cennet. belki gerçek cennettir. belki de dünya cennet olur.

hüzün dedi ki...

Bu "şiir"le pek ilgisi yok gibi görünse de sevdiğim şu sözü paylaşmak istiyorum, "problem"lere ithafen:

"Bilginin her türü ıstıraptan gelir. Sefahat, duraklamak ve geriye bakmamak eğilimindedir, oysa acı hep nedenleri sorar. İnsan ağrılarda incelir. Sürekli kurcalayan, törpüleyen acı, ruhun toprağını altüst eder. Yeni düşünce meyveleri için gerekli havalandırmayı sağlayan da bu altüst oluştur."

- Nietzsche -


Acı da verse, kanatsa da sorunlarımızla "insan" oluyoruz aslında... Altüst olalım ki, ruhumuz havalansın sonunda...(inş)

Selamet ile...

Adsız dedi ki...

iyi de problem tek değil ki, biri biterken bir diğeri başlar. ruhumuzun havalanması iyi. ben düşünüyorum da olgunlaşıyorum problemler konusunda. arkadaşlarıma bakıyorum da kimse benim gibi değil. daha rahatlar.

neyse dua ediyorum ben. yapılabilecek şeylere bakıyorum da pek alternatif yok. garip olaylar.