Tanrı Seni Şartlı Sevmez...

seni sevenler
seni, sen varolduktan sonra sevdi.
sevilmen için önce var olman gerekliydi.
yoksa nasıl severlerdi seni?
yok olanı kim severki?
hatırlamaya çalış;
bir zamanlar yoktun,
sen yoktun,
seni sevenler yoktu.
sen kendi yokluğunun farkında değildin.
Rabbin seni yoklukta buldu.
seni yoktan varetti.
seni hiç yokken sevdi,
seni sevdiği için var etti.
başkaları seni var olduğun için sevdi.
Rabbin seni şartsız sevdi.
seni sevmesi için var olman bile gerekmedi.
sevenler seni sendeki kimi özelliklerin için sevdi çoğu kere.
kaşın-gözün, boyun-posun, zekan-aklın, yeteneklerin...
en gösterişli, en başarılı, en güzel vs. gibi "en"lerinle sevdi.
onlar seni en düşkün, en hasta, en anlayışsız, yani en insan halerinle sevmediler.
kimi şartlara bağlı çoğu kere onların sevgisi.
sanki aranızda bolca şartı olan gizli bir kontrat imzalamış ve o kontratın maddeleri her an senin aleyhine işletilebilirmiş gibi.
bir kere düşün seni en çıplak, en gösterişsiz halinle, bütün sıfatlardan azade seven kim?
O seni hayalle hakikat arasındayken sevdi.
O seni sevdi, yokluğunu değil.
varolmanı istedi.
sen başının dara düştüğü zamanlar hariç ondan yüz çevirsen de, sık sık O'nu unutsan da, geçmişte verdiğin Söz'e ihanet etsen de en ufak yönelişinde sana dağlarca koşan kim?
öyleyse varolmak, büyük ve kutsal bir muhabbetin, karşılıksız bir sevginin muhatabı olmak değil de nedir?
varolmak seni senden öte sensiz de seven bir Rabbi tanımaktan, O'nun yoluna adanmaktan başka nedir?


Senai Demirci&Yusuf Özkan Özburun
Tanrı Sana Küsmedi s:14-15